Wat een reis!

Door Aggi op vr, 02/01/2019 – 15:15

Misschien ken je het wel: je staat te trappelen van opwinding om de reis van je leven te maken en vlak voor vertrek gebeurt er iets dat je hele leven op zijn kop zet. Op zo’n moment vraag je je af: “ben ik op dit moment nog wel in staat om te beginnen aan mijn reis, te genieten van alle bijzondere ervaringen en de reis tot een goed einde te brengen?”

Of je het bovenstaande nu letterlijk neemt of metaforisch, we hebben allemaal wel zo’n moment in ons leven gehad.

10 jaar geleden, op 1 februari 2009 ben ik begonnen aan een bijzondere reis. Praktijk AGE ging van start en de eerste cliënten stonden ingepland. Enkele weken daarvoor was mijn vader overleden en ik wist nog niet hoe ik moest dealen met dat verlies. Je moet weten dat ik erg lijk op mijn vader en dat het op dat moment voelde alsof ik een deel van mezelf was kwijtgeraakt. Hoe kon ik die bijzondere stap die zo belangrijk voor me was, invulling gaan geven terwijl ik het gevoel had niet compleet te zijn? Ik realiseerde me dat mijn vader in de weken voor zijn overlijden erg bezig was geweest met mijn praktijk en dat hij het een geweldige stap vond. Meerdere keren had hij uitgesproken dat hij trots op me was en er bewondering voor had dat ik zo mijn eigen weg ging.

Mijn eigen weg gaan…. Dit was de reden om te denken aan een eigen praktijk en dit daadwerkelijk in gang te zetten. En het was ook de motivatie om in die moeilijke tijd, op 1 februari toch mijn eerste cliënten te mogen ontvangen en aan de slag te gaan. ‘Mijn eigen weg gaan’ gaat ook over het aanboren van mijn eigenheid als therapeut en over de eigenwijsheid waarmee ik mijn praktijk in de loop van de jaren vorm heb gegeven. In die eigenheid als therapeut staat voor mij één ding steeds op de eerste plaats, namelijk het contact met de cliënt. Ik noem dat ‘de verbinding’. In de afgelopen jaren hebben allerlei onderzoeken aangetoond dat de relatie tussen de cliënt en de therapeut de belangrijkste factor is in het slagen van een behandeling. Voor mij was dat al helder, lang voor de onderzoeken. Jouw kennis en expertise als therapeut zijn een mooie aanvulling, maar waardeloos wanneer je niet in staat bent de verbinding aan te gaan met de persoon die jouw hulp nodig heeft.

En wat een mooie combi is dat gebleken in de afgelopen 10 jaar, mijn eigen weg gaan in verbinding met anderen. Ik heb meerdere keren kort stil moeten staan op mijn weg, om te bedenken en te voelen welke kant mijn weg vervolgens uit zou gaan. Ik ben diepe dalen tegen gekomen in mijn privéleven, die de vraag opriepen “kan ik de weg weer vinden en doorgaan?”. Op al die momenten was het juist die verbinding met mijn cliënten, die drijfveer in mijn werk, die er voor zorgde dat ik door kon gaan en mijn weg weer vond. Dat is namelijk zo mooi aan ‘verbinding’, het werkt twee kanten uit.

En vandaag is het feest. Ongetwijfeld zullen er de komende jaren momenten van stilstaan nodig zijn die weer richting geven aan mijn weg. Ik verheug me op de weg en op alle hobbels die ik daar tegen zal komen. De afgelopen 10 jaar hebben van mij een mooier, beter mens gemaakt maar ik geloof niet dat ik al klaar ben met groeien. Mijn reis is nog niet ten einde.

Zorg goed voor jezelf vandaag.