Corona heeft mij veranderd!

No mud, no Lotus.
Dit is een bekende uitspraak van een man die ik volg en zeer bewonder, Thich Nhat Hanh. Thay, zoals hij liefkozend genoemd mag worden, is één van de mensen die een mindfulle levenshouding aanmoedigen en een ieder de er open voor staat hierin wil onderwijzen.
De lotus groeit in de modder van het moeras. Een prachtige bloem die zonder een sprankje zon te zien, vanuit de eigen kern door alle modder heen, volledig tot bloei komt. Een prachtig symbool voor hoe wij mensen ook kunnen groeien en tot bloei kunnen komen, ondanks of wellicht dankzij de ‘modder’ in ons leven, om ons heen. Hoe groot de tegenslag ook is, hoe stevig de modder ook aan je kleeft, het is mogelijk om te groeien en tot bloei te komen. Ik had niet gedacht dit weer vol overtuiging te kunnen zeggen. De afgelopen maanden was de modder als het ware niet te overzien. Ja, soms voelde ik lichte beweging in de brij en kon ik een beetje groeien. Heel langzaam, stap voor stap. En dan ineens, vandaag, is het anders. Voelt mijn lijf en mijn eigen kern anders, lichter en sterker tegelijkertijd. Er is een sprankje zon dat mij verwarmt en zacht fluistert: “Groei, bloei, het is tijd”.
Ik realiseer me dat ik er nog niet helemaal ben, maar voor het eerst in maanden is er de hoop dat mijn leven weer ‘normaal’ (maar nooit meer hetzelfde) zal gaan zijn. No mud, no Lotus.